Երկու պատմվածք եմ գրել այժմ աշխարհի ամենահայտնի հայի` Հենրիկ Մխիթարյանի մասին։ Եթե շնորհքս, տաղանդս ու ժամանակս բավականացնի,մուսաս էլ պարապուրդ չտա` երրորդն էլ կգրեմ, քանզի նա ոչ միայն սոսկ ֆուտբոլիստ է, այլև Մարդ՝ բառիս բուն իմաստով...
Ճանաչել ազգին այսքան ջլատված, այսքան պառակտված ու այսքան օտար,
Չհիասթափվե՞լ, չեմ հիասթափվել, ես ուժեղ եմ միշտ, բայց ծափահարել ավա՜ղ չեմ կարող, և ինչպե՞ս ցնծա՜մ, և ազգն են հանել պառակտման ծեսին...
Կյանքիս մեջ երկու շատ ծանր օրեր եմ տեսել։ Մեկը դրանցից այն օրն էր, երբ մենք պիտի գաղթեինք մեր հայրենիքից ընդմիշտ՝ տաճիկներին թողնելով մեր տունն ու տեղը, մեր նախահայրերի գերեզմանները և այն բոլորը, ինչ քաղցր էր մեզ համար աշխարհում...
Հոգնել եմ վաղուց` կեղծ ու սնափառ այս գաղջ աշխարհում անմիտ թևացող հոծ բազմությունից,
Հոգնել եմ շինծու դիմակավորից, դեմքիդ ժպտացող հետևից քանդող մարդկային «ես»-ից...
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...